Καταγωγή
Ο Άγιος Κύριλλος ο Μέγας διδάσκαλος της Εκκλησίας κατήγετο από την Αλεξάνδρεια, από γονείς ευσεβείς και ευγενείς. Ήταν ανιψιός από αδελφή του Θεοφίλου Πατριάρχου
Αλεξανδρείας. Έζησε κατά τον 5ον αιώνα και σπούδασε φιλοσοφία και άλλες επιστήμες. Ήταν πολύ eξησκημένος στα Ελληνικά και Ρωμαϊκά γράμματα και εκπαιδευμένος όχι μόνον
στην έξω φιλοσοφία αλλά και στην εσωτερική την πνευματική. Ο θείος του Θεόφιλος, βλέποντας σε αυτόν τόση μεγάλη σοφία και αρετή, τον συναρίθμησε στον κλήρο της
Εκκλησίας και τον χειροτόνησε Αρχιδιάκονο.
Χειροτονείται Πατριάρχης και διώχνει τους Νοβατιανούς
Όταν απέθανε ο Θεόφιλος, όλοι ομόφωνα κληρικοί και λαϊκοί ψήφισαν για Πατριάρχη της Αλεξανδρείας τον θείο Κύριλλο, ο οποίος μόλις ανέβηκε στον θρόνο έδιωξε από την
Αλεξάνδρεια τους αιρετικούς και τους σχισματικούς, που ονομάζονταν Νοβατιανοί. Ονομάστηκαν Νοβατιανοί από κάποιον Νοβάτο, αρχηγό του οχίσματος αυτού, ο οποίος
ήταν ιερεύς στην Ρώμη επί Δεκίου του βασιλέως, και επιθυμούσε να γίνει Πάπας.
Στην κατοικία των δαιμόνων
Αυτούς λοιπόν τους σχισματικούς και αιρετικούς έδιωξε ο Άγιος Κύριλλος, αμέσως μόλις έγινε Πατριάρχης μαζί με τον επίσκοπο τους Θεόπεμπτο. Μετά από αυτά επικαλέσθηκε την
βοήθεια του Θεού, για να διώξει από την κατοικία που είχαν εκεί και τους δαίμονες. Με μεγάλη προθυμία παρακαλούσε τον Θεό να του δώσει θεία Βοήθεια και δύναμη, για να
διώξει από εκείνον τον τόπο τα ακάθαρτα πνεύματα. Έτσι παρουσιάζεται στον ύπνο του Άγγελος Κυρίου και του λέγει να πάει στον τόπο εκείνο τα τίμια λείψανα των Αγίων
Αναργύρων Κύρου και Ιωάννου και θα φύγει από εκεί η δύναμις των δαιμόνων. Τότε ο Άγιος χωρίς να χάση χρόνο εκτέλεσε την εντολή του Αγγέλου, και αμέσως πήγε στον τόπο
εκείνο τα λείψανα των Αγίων Αναργύρων, και έκτισε Ναό στο όνομά τους, και ω του θαύματος! εξεδιώχθησαν από εκεί τα ακάθαρτα πνεύματα, και έγινε ο τόπος εκείνος πηγή
που αναβλύζει ιάματα από την χάριν των Αγίων Αναργύρων.
Οι μισόχριστοι Εβραίοι
Αφού ο Άγιος έδιωξε από τον τόπο της Αλεξανδρείας τους αόρατους και νοητούς δαίμονες, πήρε την απόφαση να διώξει και τους ορατούς και αισθητούς που ήσαν οι μισόχριστοι
Εβραίοι. Αυτοί όμως είχαν με τον μέρος τον Έπαρχο Ορέστη, εάν και αυτός ήταν χριστιανός. Οι εβραίοι μια μέρα δημιούργησαν πανικό στους χριστιανούς λέγοντας του πως «ο Ναός
του Αλεξάνδρου» (Ναός που κτίσθηκε από τον Επίσκοπο Αλέξανδρο) καίγεται, έτσι η οι χριστιανοί έτρεξαν να σβήσουν την φωτιά αλλά έπεσαν θύματα των εβραίων οι οποίοι
σκότωσαν με αυτό τον ύπουλο τρόπο πολλούς χριστιανούς. Μετά από αυτά ο Πατριάρχης Κύριλλος μάζεψε πολλούς χριστιανούς και ανάγκασε τους εβραίους να φύγουν από την
Αλεξάνδρεια και την συναγωγή τους την κατέκαψε. Όμως όπως είπαμε, ο Έπαρχος ήταν μαζί με τους εβραίους και αυτό έφερε ως αποτέλεσμα να υπάρχει μεγάλη διχόνοια μεταξύ
τους και ο Έπαρχος επειδή θύμωσε άρχισε να κακοποιεί συγγενείς του Αγίου. Με αυτή την διχόνοια έβρισκαν έδαφος οι εβραίοι οι οποίοι επέστρεψαν και έκαναν καινούργια
συναγωγή. Έπειτα, οι Χριστοκτόνοι και θεοκτόνοι, τόλμησαν να κάνουν και αυτό το παρανομώτατο έργο, προς ύβρι και καταισχύνη του Χριστού και των Χριστιανών. Οι
Εβραίοι δηλαδή κατασκεύασαν έναν ψηλό σταυρό, συνέλαβαν το παιδί ενός Χριστιανού, το γύμνωσαν και κατόπιν το σταύρωσαν, αφού το έδεσαν με λεπτά σχοινιά. Έπειτα το
περιγελούσαν, το έπτυναν στο πρόσωπο και το περιέπαιζαν, όπως έκαναν οι πατέρες τους στον Χριστό μας. Τέλος, τόσο πολύ το έδειραν, ώστε το θανάτωσαν. Και με αυτό τον τρόπο
το ευλογημένο παιδί έγινε κοινωνός και μιμητής των παθών του Κυρίου.
Ο βασιλεύς τιμωρεί τους Εβραίους
Όταν έμαθε αυτά ο θείος Κύριλλος τα ανέφερε στον Βασιλέα, ο οποίος, αν και άργησε να ενεργήσει έκρινε όμως με δικαιοσύνη. Και τους μεν αρχηγούς των Εβραίων διέταξε και
τιμώρησαν αυστηρά, τον δε Έπαρχο Ορέστη απέλυσε. Έτσι αφού ησύχασε από αυτές τις ταραχές και τα σκάνδαλα, ο Άγιος ποίμανε το λογικό του ποίμνιο με επιμέλεια και
θεάρεστα, ως αληθινός ποιμένας, η δε Εκκλησία για κάποιο χρονικό διάστημα απολάμβανε ειρήνη και ησυχία.
Η αίρεσης του Νεστορίου
Μετά από λίγο καιρό όμως, ο εχθρός της ειρήνης και της αλήθειας ο διάβολος, ξεκίνησε πόλεμο μεγάλο και ταραχή σε όλη την Εκκλησία του Χριστού, με την Βλάσφημη αίρεση του
ασεβούς Νεστορίου, κατά της οποίας έπρεπε να άγωνισθή ο υπέρμαχος της ευσεβείας θείος Κύριλλος. Ο μιαρός και στο φρόνημα Ιουδαίος Νεστόριος, δεν μπόρεσε πλέον να
κρύβει στην καρδιά του το δηλητήριο της αιρέσεως, αλλά φανερά είπε τις Βλασφημίες αυτές κατά του Χριστού και της Θεοτόκου, λέγοντας.
«Εγώ δεν θέλω να ονομάσω Θεόν, εκείνον όστις συνελήφθη εις την κοιλίαν γυναικός, και επρόσμενεν αριθμόν ημερών και μηνών, έως ου να γεννηθή• ούτε Θεοτόκον θέλω να
ονομάσω γυναίκα, ήτις εγέννησεν άνθρωπον με σάρκα εκ της ιδίας της φύσεως».
Ο βασιλεύς Θεοδόσιος διατάζει Σύνοδο στην Έφεσο
Ο Άγιος στην αρχή με αδερφική αγάπη έγραψε γράμματα συμβουλευτικά στον Νεστόριο που τον συμβούλευε να εγκαταλείψει αυτά τα αιρετικά φρονήματα και γυρίσει πίσω στην
ευσέβεια και να διορθώσει όλους αυτούς που παρέσυρε. Όμως ο Νεστόριος όταν τα διάβασε αυτά αντί να σωφρονιστεί έγινε χειρότερος. Τότε ο Άγιος Κύριλλος βλέποντας
αδιόρθωτο τον Νεστόριο, του έγραψε αυστηρά, κατακρίνοντας με δριμύτητα την αίρεση του. Έπειτα έγραψε στον κλήρο της Κωνσταντινουπόλεως, στο παλάτι του βασιλέως, στον
Πάπα Κελεστίνο, και στους άλλους Πατριάρχες. Επίσης έγραψε και σε διάφορες πόλεις και χώρες προς τους Επισκόπους και ηγεμόνες και άρχοντες, αλλά και σε πολλούς ερημίτες και
Μοναχούς δεν αμέλησε να γράφει ο τρισμακάριστος, αποδεικνύοντας από τις θείες Γραφές πόσο καταστρεπτική και ψυχοβλαβής είναι η πλάνη του Νεστορίου, και τους συμβούλευε
όλους να φυλάσσονται από την αίρεση αυτή, όπως από θανατηφόρο δηλητήριο. Ο ευσεβέστατος βασιλεύς Θεοδόσιος ο Μικρός, θέλοντας να διορθώσει αυτά τα σκάνδαλα
και να καθαρίσει την Εκκλησία του Χριστού και τον σίτο της Πίστεως από τα αγκάθια και τα ζιζάνια της πλάνης του Νεστορίου, διατάσσει να συναχθεί στην Έφεσο η τρίτη Οικουμενική
Σύνοδος το έτος 431.
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν από όλη την Οικουμένη διακόσιοι Επίσκοποι. Και όσοι δεν μπορούσαν να πάνε προσωπικά, λόγω διαφόρων εμποδίων, αυτοί έστειλαν δικούς τους
τοποτηρητές. Πρώτος κατά την τάξη λοιπόν ευρισκόμενος στην Οικουμενική αυτή Σύνοδο ο Άγιος Κύριλλος, κήρυξε μαζί με τους άλλους Πατέρες και δογμάτισε, ότι ο μεν Κύριος ημών
Ιησούς Χριστός είναι ένας κατά την υπόσταση, τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Η δε πανάχραντος Παρθένος, η κατά σάρκα τούτον γεννήσασα, είναι κυρίως και αληθώς
Θεοτόκος. Τον μιαρό Νεστόριο οι Πατέρες της Συνόδου αυτής, αναθεμάτισαν και καθήρεσαν, ως αιρετικό και Βλάσφημο. Αλλά επειδή αυτός δεν ησύχαζε, αλλά κήρυττε πάλι
την αίρεση του, συνήργησαν και εξορίστηκε πρώτα στη Θάσο, κατά τον Θεοφάνη, έπειτα στην Όασι της Αραβίας την λεγομένη τουρκικά Ίπριμ.
Ο Νεστόριος τιμωρήθηκε για τις Βλασφημίες του, διότι σάπισε και φαγώθηκε από σκουλήκια η Βλάσφημη γλώσσα του. Το ίδιο σάπισε και όλο του το σώμα, σύμφωνα με τον
Κεδρηνό και τον Νικηφόρο Στην Άνω Θηβαΐδα, ο άθλιος δοκίμασε φοΒερό και επώδυνο θάνατο, παρόμοιο του Αρείου.
Συκοφαντούν τον Άγιο
Έως ότου να συστήσει ο Άγιος Κύριλλος την Σύνοδο αυτή και δια αυτής να συστήσει και να στερεώσει την Ορθόδοξη Πίστη, πολλούς κόπους και πειρασμούς δοκίμασε, ο αοίδιμος, και
πολλές άδικες συκοφαντίες και επιθέσεις δέχθηκε από τους αιρετικούς τους ομοϊδεάτες του Νεστορίου. Διότι εκείνοι βοηθούμενοι από τους κοσμικούς άρχοντες, έκαμαν δικό τους
συνέδριο, και διέδωσαν ψέματα για τον θείο Κύριλλο, ότι είναι αιρετικός και οπαδός του Απολλιναρίου. Έτσι στην συνέχεια καταδίκασαν τον Άγιο Κύριλλο ως αιρετικό, και τον
συκοφάντησαν με επιστολές στον βασιλέα, και τόσο επηρέασαν οι συκοφαντίες και οι κατηγορίες τους, ώστε ερέθισαν τον Βασιλέα και οργίστηκε εναντίον του Αγίου. Γι' αυτό και
στην φυλακή κλείσθηκε ο Άγιος, και σίδερα φόρεσε αγωνιζόμενος στην Έφεσο υπέρ της αληθείας, μαζί με τον Εφέσου Μέμνονα. Κατόπιν ο Βασιλεύς, αφού εξέτασε με λεπτομέρεια
χα γεγονότα, και αφού έμαθε τόσο τις ψεύτικες κατηγορίες των αιρετικών, όσο και την αθωότητα του Αγίου, τους μεν αιρετικούς ταπείνωσε και εξόρισε, τον δε Άγιο Κύριλλο, μαζί
με τους ομόφρονες του, ους επανατοποθέτησε στους θρόνους τους, και μακάρισε την υπομονή του και την πραότητα με εγκώμια.
Το πάθος του Αγίου
Ο Άγιος Κύριλλος, ο τόσο πολύ αγαπητός του Χριστού και τόσο μεγάλος στην αγιότητα, είχε όμως και κάποια παραπτώματα στον εαυτό του, όχι από κακία και γνώσι, αλλά από
πρόληψη και άγνοια της αληθείας. Διότι μόνον του Θεού είναι ίδιον το αναμάρτητο, όπως λέγει ο Θεολόγος Γρηγόριος. Οι Άγιοι, όσο και εάν είναι Άγιοι, υπόκεινται όμως, ως
άνθρωποι, στην ανθρώπινη ασθένεια και σε κάποια ανθρώπινα πάθη, έστω και παραμικρά. Έτσι και ο Άγιος Κύριλλος, ως άνθρωπος, είχε κάποιο ανθρώπινο πάθος, αλλά πάλι το
διόρθωσε αυτό το πάθος με θαυμάσιο τρόπο. Ο Μέγας Κύριλλος, έχοντας συγγενή και θείο τον Πατριάρχη Θεόφιλο, τον εχθρό του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, και πιστεύοντας
ως αληθινές τις ψεύτικες κατηγορίες, που έλεγαν κατά του Χρυσοστόμου οι εχθροί του, όχι από κακία, αλλά από απλότητα και ακακία, έφθασε να σχηματίσει ο θείος Κύριλλος, κακή
εκτίμηση εναντίον του αγιωτάτου και θείου πατρός μας Χρυσοστόμου. Έτσι ήταν θυμωμένος μαζί του. Ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης που ήταν συγγενείς του Αγίου και
μεγαλύτερος στην ηλικία προσπάθησε στέλνοντας τους επιστολές να τον συμβουλέψει να μην καταδικάζει κάποιο άνθρωπο έτσι.
Το όραμα του Αγίου
Όταν ο θείος Κύριλλος, διάβασε τα γράμματα του Αγίου Ισιδώρου, άρχισε να γνωρίζει το σφάλμα του και να διορθώνεται. Πλην όμως τότε το γνώρισε καθαρά και διορθώθηκε
τελείως, όταν είδε την ακόλουθο οπτασία. Φάνηκε μία φορά στον ύπνο του Αγίου Κυρίλλου, ότι Βρισκόταν σε έναν τόπο ωραιότατο και γεμάτο από ανεκλάλητη χαρά, στον
οποίο έβλεπε τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Ιακώβ, και άλλους θαυμαστούς και ένδοξους άνδρες της Παλαιάς Διαθήκης. Ομοίως έβλεπε σε αυτό και πολλούς αγίους της νέας χάριτος
του Ευαγγελίου. Στον τόπο αυτό έβλεπε και έναν Ναό φωτεινότατο, του οποίου η ομορφιά ήταν ανερμήνευτη. Μέσα στο Ναό άκουγε πλήθος πολύ να ψάλλουν μελωδικότατα. Όταν
μπήκε στον Ναό ο Άγιος, Βλέποντας αυτά κατεπλάγει. Γέμισε δε ολόκληρος από χαρά και γλυκύτητα στην καρδιά, διότι έβλεπε εκεί την Κυρία Θεοτόκο, περικυκλωμένη από πλήθος
αγίων Αγγέλων και λάμπουσα γύρω - γύρω από την άρρητη δόξα. Έβλεπε δε και τον Άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο, ο οποίος στεκόταν πλησίον της Θεοτόκου με μεγάλη τιμή, και
άστραπτε από θαυμαστό φως ως Άγγελος Θεού, κρατώντας στα χέρια του και το Βιβλίο των διδαχών του. Ήσαν δε μαζί με τον Χρυσόστομο και άλλοι πολλοί ένδοξοι άνδρες,
προστατεύοντας αυτόν ως υπηρέτες όλοι οπλισμένοι και τάχα σαν να ήσαν έτοιμοι να πάρουν εκδίκηση.
Στο όραμα τους συμφιλιώνει η Θεοτόκος
Βλέποντας αυτά ο θείος Κύριλλος, προσπάθησε να πλησιάσει για να προσκυνήσει την Κυρία Θεοτόκο. Αλλά αμέσως ο Άγιος Ιωάννης με τους δορυφόρους του, έτρεξε εναντίον
του με θυμό και όχι μόνον τον εμπόδισε να πλησιάσει την Θεοτόκο, αλλά και από εκείνον τον Ναό τον έδιωξε. Τότε ο Άγιος Κύριλλος, ενώ καθόταν τρομαγμένος, σκεπτόμενος, για
ποιο λόγο οργίζετο εναντίον του ο Χρυσόστομος και τον έδιωχνε από το Ναό, άκουσε από την Δέσποινα, η οποία μεσίτευε και έλεγε προς τον Ιωάννη να τον συγχωρέσει και να μη τον
διώχνει από τον Ναό, επειδή όχι από κακία, αλλά από άγνοια σχημάτισε κακή εικόνα. Ο Ιωάννης φαινόταν, όχι δεν δεχόταν να τον συγχωρήσει. Τότε λέγει προς τον Ιωάννη η
Θεοτόκος: «Για την αγάπη μου συγχώρεσε τον, επειδή πολύ αγωνίστηκε για την τιμή μου, ντροπιάσας τον υβριστή μου Νεστόριο και εμένα ανακήρυξε Θεοτόκο στους ανθρώπους».
«Όταν άκουσε αυτά από την Θεοτόκο ο Χρυσόστομος, αμέσως μαλάκωσε, και αφού αγκάλιασε τον Άγιο Κύριλλο, ως φίλος τον φίλο, φιλικά και γλυκά με αγάπη τον ασπαζόταν,
και έτσι ειρήνευσαν και συμφιλιώθηκαν οι δύο άγιοι μεταξύ τους στην οπτασία εκείνη, με την μεσιτεία της Θεοτόκου.
Όταν ξύπνησε ο Άγιος Κύριλλος, και σκεπτόμενος με ακρίβεια την οπτασία αυτή, μετανόησε πολύ, και κατηγόρησε τον εαυτό του, πως είχε τόσον καιρό τόσον μάταιο πάθος και
ασυλλόγιστο, εναντίον ενός Αγίου ανδρός τόσο αγαπητού στον Θεό. Και αμέσως αφού συγκέντρωσε όλους τους Επισκόπους της Αιγύπτου, έκανε εορτή και πανηγύρι μεγάλο για
τον Χρυσόστομο, έγραψε το όνομά του στα δίπτυχα και τον μνημόνευε μαζί με τους άλλους αγίους, μακάριζε δε αυτόν κάθε χρόνο με εγκωμιαστικούς λόγους. Κατόπιν έγραψε τον βίο
του Χρυσοστόμου σε σχέδια, από τα οποία ο Γεώργιος ο Αλεξανδρείας, συνέγραψε τον βίο το ευρισκόμενο στα Χρυσοστομικά.
Την υπόλοιπη ζωή του, ο μακάριος Κύριλλος πέρασε θαυμάσια, ποιμαίνοντας το λογικό του ποίμνιο οδηγώντας όλους στον δρόμο της σωτηρίας, και με μεγάλη σοφία και ποιμαντική
επιστήμη, ελευθέρωνε αυτούς που είχαν πλανηθεί από την πλάνη του διαβόλου.
Το τέλος του Αγίου
Ο Άγιος Κύριλλος έζησε στον θρόνο της Αλεξάνδρειας τριάντα ολόκληρα χρόνια. Έγραψε πολλά ψυχωφελή και ορθόδοξα βιβλία, από τα οποία τα πιο εξαιρετικά είναι οι Θησαυροί,
και χα ονομαζόμενα Γλαφυρά στην Παλαιά Γραφή. Στις ημέρες του καθάρισε την Εκκλησία του Χριστού από τις αιρέσεις. Τέλος παρέδωκε την αγία του ψυχή στα χέρια του Θεού, στις
εννέα Ιουνίου, οπότε εορτάζεται η καθ' εαυτού και κυρία μνήμη του.
Στις δέκα οκτώ του μηνός Ιανουαρίου δεν είναι η μνήμη της κοιμήσεώς χου, αλλά η μνήμη της φυγής χου, δηλαδή της αναβάσεώς του από την Αλεξάνδρεια στην Έφεσο. Κρίθηκε άξια
εορτής η φυγή του Αγίου, διότι στάθηκε αιτία πολλών αγαθών στην Εκκλησία του Χριστού. Επειδή εξ αιτίας αυτής, η μεν Αγία Οικουμενική Τρίτη Σύνοδος συνεκροτήθει, η του
Νεστορίου Βλάσφημη αίρεση εξωσχρακίσθη, και η Ορθοδοξία της πίστεως στην Οικουμένη εκηρύχθη. Μαρτυρούν δε αυτό και άλλα πολλά, κυρίως δε οι της δεκάτης ογδόης του
Ιανουαρίου ευρισκόμενοι στίχοι:
Φυγής Κυρίλλου σήμερον μνήμην άγει
Αλλ’ ου τελευτής της αειμνήστου Κτίσις.
Εις την κοίμησην του Αγίου Κυρίλλου Πατριάρχη Αλεξανδρείας στις 9 Ιουνίου ψάλλουμε
Στίχοι
Θανών Kύριλλος της Aλεξάνδρου Πάπας, προς Kύριον μετήλθε πάντων Kυρίων. Eύρατο τυμβοχοήν ένατον Kύριλλος ες ήμαρ.
Κύριλλον ὑμνῶ τοῦ Κυρίου μου φίλον, καὶ Κυρίας πρόμαχον Ἀειπαρθένου. Εὕρατο τυμβοχοὴν ἔνατον Κύριλλος ἐς ἦμαρ.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε
Ὡς κῦρος οὐράνιον, θεολογία ἡ σή, βραβεύει ἐν Πνεύματι, τῇ Ἐκκλησίᾳ Χριστοῦ, τὴν χάριν τὴν ἔνθεον· σὺ γὰρ καθυπογράψας τῆς Τριάδος τὴν δόξαν, μύστης τῆς Θεοτόκου,
καὶ ὑπέρμαχος ὤφθης, παρ’ ἧς λαμπρῶς δεδόξασαι, Ἱεράρχα Κύριλλε.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον. Ἦχος πλ. α΄. Τὸν συνάναρχον Λόγον
Τῇ σοφίᾳ τῇ θείᾳ καλλωπιζόμενος, τῆς Συνόδου τῆς τρίτης ἐδείχθης ἔξαρχος, καὶ καθεῖλες τὸν δεινὸν Πάτερ Νεστόριον, καὶ Θεοτόκον τὴν Ἁγνήν, ἀνεκήρυξας λαμπρῶς,
ὦ Κύριλλε Ἱεράρχα, Ἀλεξανδρέων ἡ δόξα, τῆς Ἐκκλησίας ὁ διδάσκαλος.
Ἀπολυτίκιον Ἦχος πλ.δ΄.
Ὀρθοδοξίας ὁδηγέ, εὐσεβείας Διδάσκαλε καὶ σεμνότητος, τῆς Οἰκουμένης ὁ φωστήρ, τῶν Μοναζόντων θεόπνευστον ἐγκαλλώπισμα, Κύριλλε σοφέ, ταῖς διδαχαῖς σου
πάντας ἐφώτισας, λύρα τοῦ Πνεύματος. Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Κοντάκιον. Ἦχος δ΄. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ
Τὰς τῶν αἱρέσεων πλοκὰς διαρρήξας, ἐν τῇ δυνάμει τοῦ Χριστοῦ θείοις λόγοις, τὴν Ἐκκλησίαν Κύριλλε ἐπλούτισας, πάντα τὰ ζιζάνια, Νεστορίου ἐκκόψας·
ὅθεν καὶ παρίστασαι, σὺν Ἀγγέλων χορείαις, Χριστῷ πρεσβεύων μάκαρ ἐκτενῶς, πᾶσι πταισμάτων, δωρήσασθαι ἄφεσιν.
Ἕτερον Κοντάκιον. Ἦχος πλ. β΄. Τὴν ὑπὲρ ἡμῶν
Ἄβυσσον ἡμῖν, δογμάτων θεολογίας, ἔβλυσας σαφῶς, ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ Σωτῆρος, τὰς αἱρέσεις κατακλύζουσαν μακάριε, καὶ τὸ ποίμνιον ἀλώβητον, τρικυμίαις
διασώζουσαν· τῶν περάτων καὶ γὰρ Ὅσιε, ὑπάρχεις καθηγητής, ὡς τὰ θεῖα σοφῶν.
Μεγαλυνάριον
Ρήτωρ εὐσεβείας ἀναδειχθείς, δογμάτων τὸν λόγον, θεηγόρως διατρανοῖς, καὶ τὴν τοῦ Σωτῆρος, πανάφθορον Μητέρα, κηρύττεις Θεοτόκον, πάνσοφε Κύριλλε.
Εις την φυγήν του Αγίου Κυρίλλου Πατριάρχη Αλεξανδρείας στις 18 Ιανουαρίου ψάλλουμε
Στίχος εις την φυγήν Κυρίλλου
Φυγῆς Κυρίλλου σήμερον μνήμην ἄγει, Ἀλλ' οὐ τελευτῆς τῆς ἀειμνήστου κτίσις. Τάρχυσαν ὀγδοάτῃ δεκάτῃ νέκυν Ἀθανασίου.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος γ΄. Τὴν ὡραιότητα
Ὡς βρύσις δίκρουνος, λαμπρῶς βλυστάνετε, δογμάτων πέλαγος, πᾶσι τοῖς πέρασιν, Ἱεραρχῶν ἡ ξυνωρίς, ἐκφάντορες τῶν ἀρρήτων, Πάτερ Ἀθανάσιε,
τῆς Τριάδος τὸ ὄργανον, καὶ θεόφρον Κύριλλε, Θεοτόκου ὁ πρόμαχος, σοφίας οὐρανίου κρατῆρες, πᾶσι ζωῆς κιρνῶντες πόμα.
Κοντάκιον. Ἦχος δ΄. Ἐπεφάνης σήμερον
Ἱεράρχαι μέγιστοι τῆς εὐσεβείας, καὶ γενναῖοι πρόμαχοι, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πάντας φρουρεῖτε τοὺς ψάλλοντας· Σῶσον Οἰκτίρμον, τοὺς πίστει τιμῶντάς σε.
Μεγαλυνάριον
Ἄνθραξ Ἀθανάσιος νοητός, ὤφθη καταφλέγων, τὴν Ἀρείου ὕλην σαθράν· κῦρος δὲ δογμάτων, ὁ Κύριλλος παρέχει, ἐλέγχων Νεστορίου, τὴν ἀθεότητα.
Πηγή:xristianos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου